Wij deden mee aan Flatlands300 - zo ging dat! (2024)

'Er komt iets heel gaafs aan', vertelde Gijs Bruinsma van Truegrit (organisator van WTSHNN e.d.) me in december van vorig jaar. En omdat ik wel voor een uitdaging te porren ben, zei ik - Gijs kennende - meteen ja! Niet wetende dat hij een joekel van een route ging maken van Noord-Drenthe naar Lage Vuursche over driehonderd kilometer waarvan slechts 90 kilometer verhard was... Dus op zaterdag 25 juni nam ik, samen met vriend Lennard deel aan Flatlands300.

Flatlands300 logistieke uitdaging

Hoe kom je in de spits met je fiets de dag van te voren (op vrijdagmiddag dus) in het Drentse Papevoort terecht? In de spits mag je niet met je fiets in de trein en er moest ook door ons twee 'slachtoffers van dienst' gewoon gewerkt worden. Gelukkig boden mijn schoonouders uitkomst en namen na een dag op mijn koters passen, op donderdag onze geprepareerde fietsen al mee naar Drente om die - na aankomst van onze trein in Assen - op het station weer aan ons te overhandigen. Een flinke tas met fietskleding, een jackie voor de avond en ochtend, een tentje, een slaapzak en een matje op de rug en in een kalm tempo op zoek naar Natuurcamping Mariahoeve in Papevoort.

Op de camping worden we met mooie borden en pijlen geleid naar 'Wifi Woods', maar niet voordat we ons gemeld hebben bij de receptie waar de organisatie van Flatlands300 met stralende gezichten op ons zat te wachten. Welkom geheten worden door Roebijn is altijd een feest! Zélfs als ze het introductiepraatje al meer dan 10o keer heeft afgestoken. We nemen dus de gps-tracker in ontvangen en ons Komoot-tasje met toffe koerspet, muts, labels voor aan de tassen voor het transport richting de finish én een goeie strip Cliff energyblocks.

Ride prep

Prachtig met bomen omgeven staat er een gigantische tent waarin een heerlijk vuur brandt en waarin twee dames heerlijke muziek ten gehore brengen. Wij kopen een biertje, knagen twee geweldige burgers weg (ok, we hadden misschien liever een gigantisch bord pasta of rijst gehad), maar de sfeer zit er meteen goed in. Helemaal als om 20.00 uur - eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het zeven over 8 was - Gijs naar voren stapt en in het Engels zijn briefing geeft. Engels? Jazeker, er waren Duitsers, Denen en zelfs iemand uit Nieuw-Zeeland! De planning wordt doorgenomen, de checkpoints worden besproken en meer dan 100 keer wordt gezegd: 'it's not a race, it's not a race... by the way, it's not a race'. Het gaat om de wedstrijd tegen jezelf, om het genieten van de omgeving, de prachtige route en het kameraadschap onderweg. En hadden we al gezegd dat het géén race was?!

Ons eigen tentje hadden we bij aankomst meteen opgezet, de matjes en de slaapzakken zijn uitgerold en dan toch nog een keer, licht zenuwachtig, de tassen checken, de juiste kleding klaarleggen, voeding in de voedingstas, een regenjasje, tools en binnenbandjes in het 'gereedschaptasje', daarna nog een gemberbiertje om het af te leren en dan de mand in. De wekker staat om 04.30 uur.

It's not a race - day

Iedereen is al wakker natuurlijk. Dus de zooi weer inpakken en op het gemak naar de Wifi Woods voor het ontbijt. En wát voor een ontbijt. Het lijkt wel een hotel! Er is verse jus, er zijn warme broodjes, heerlijke croissants, Nutella, jam, eitjes, yoghurt met muesli, alles! Dit heb ik bij welk event dan ook maar, nog nooit gezien. We doen ons tegoed.

Met een goed gevuld en voldaan gevoel ruimen we onze laatste dingen op, droppen het Komoot-tasje met een lampje, wat extra voeding en andere spulletjes op de daarvoor bestemde plek; die zien we bij checkpoint 2 na 200km weer terug. Onze bagage leggen we bij 'luggage', deze wordt naar de finish vervoert. Top geregeld allemaal.

En dan is het tijd! 6:00 uur. Gemoedelijk, in een uitstekende sfeer en bij een prachtig opkomende zon wordt het lint opzij getrokken en vertrekken 200 vrolijke en licht gespannen gravelgekkies onder de Biehler boog door. Zijne hoogheid gravelkoning en hoofdredacteur van Bicycling Laurens ten Dam is er ook bij - zijn heerlijke verhalen stortte hij bij het kampvuur al uit over de deelnemers. Was er tegen hem en tegen Thomas Dekker ook gezegd dat het écht geen race was?!

De zon schijnt prachtig tussen de bomen door, de eerste flintenstroken rammen we over en boeren zandwegen worden doorploegd. Dubbletracks worden afgeranseld en over rustig slingerende stuken singletrack wordt afvalt afgewisseld met geweldig natuurschoon. Oh Drenthe wat ben je vreselijk mooi! En goeie genade wat gaat het hard. Al snel zijn er groepjes gevormd die onder het mom van 'it's not a race' toch een straf tempo op het gravel neerleggen. Ik ga met een volle zak schepsnoep rond in de groep om het tempo te drukken en om vrienden te maken. Met nog 250 kilometer voor de wielen kun je maar beter een snoepje uitdelen om vervolgens even een kilometertje ongestraft in het wiel te zitten. Is het niet? We rijden de eerste 100 kilometer met een gemiddelde van dik boven de 29 kilometer per uur gemiddeld. Gravelgekkies!

Kilometer 100 tot 200

'Lennard, ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik rij dit tweede stuk niet harder dan 27 per uur. Ik vertik het!' We werken dus om de vaart er maar een beetje in te houden, twee lekkere bordjes pastasalade weg, gooien een blikje cola naar binnen en vullen de bidons. Allemachtig wat is het nog een end...

En als je de eerste 100 kilometer te hard bent gegaan, weet je een ding zeker: er komt een punt dat je de prijs moet betalen. Steeds vaker wisselen Lennard en ik elkaar kop-over-kop af. Het wordt stiller, we haken in een groepje aan, moeten toch nog een keer plassen, rijden kilometers tegen de wind in en wisselen inzinkingen af met oplevingen. Zo slecht als je het ene moment bent, hoe goed het draait in de volgende kilometers.

We komen langs kastelen, door bossen, over de Sallandse Heuvelrug om in Bathmen bij de supermarkt aardbeien, frambozen en iced cappuccino naar binnen te hakken, aan drie oude dames te vertellen hoe machtig stoer we wel niet zijn en dan in volle vaart naar de Veluwe te kachelen. Daar, vlak na het gravelwalhalla Deelerwoud komen we totaal uitgewoond bij het checkpoint van 200km aan.

Nog twee keer 50 kilometer

Nadat diezelfde Roebijn van de organisatie ons op de grote uitgeprinte kaart liet zien hóe ver we al gekomen waren en de autopech van de beloofde pannenkoekenbakker mentaal verwerkt was, gingen we los op overgebleven pastasalade, bananen, krentenbollen (voor de gelegenheid nog snelgekocht). We maken nog een praatje met organisator Gijs die zichtbaar trots is en rustig oogt onder zoveel gravelgenot. De bidons werden gevuld, het definitieve besluit over het laten liggen van het meegenomen spatbordje in het Komoot-tasje werd genomen en de laatste gelletjes en energyblocks steek ik in mijn shirt. Het was feitelijk nog maar 100 kilometer. Op een gewone weekenddag twijfel je over 100 kilometer en nu voelde het als 'nog maar een klein stukje'.

Zaak was nu om vóór 20.30 uur bij De Proloog in Amerongen te komen. Dwars door Planken Wambuis richting Lunteren om daarna langs Veenendaal te rijden. Ik weet er feitelijk niks meer van. Het enige is de kneiterharde hongerklop vlak voor het klimmetje van de Amerongse berg. 'Geparkeerd staan' kreeg voor mij een nieuwe dimensie. De man met de hamer beukte mij van mijn fiets en met een slakkengang bereikten we de Proloog. Het was 17.15 uur. Makkelijk gehaald dus. De deelnemers die na half negen bij de Proloog zouden arriveren moesten hun weg naar de finish over het asfalt vervolgen. Naar mijn weten is er niemand geweest die dit noodlot ten deel gevallen is.

Met twee zakjes chips, twee cola, een stuk worteltaart en het goedlachse hoofd van Berry (van de Proloog) werden de laatste 44 kilometers weer prachtig. Steeds bekender, rustig slingerend over het Let de Stichterpad. En zullen we maar opbiechten dat die 'steile' stukje na 270 kilometer echt verrekte pijnlijk voorbij kropen?! Dan nog uitbollend over het asfalt en dan de laatste mooie lus rond Buiten in de Kuil waar we onder luid applaus van de al gefinishte deelnemers over de streep reden. 300 kilometer in 11 uur en 22 minuten. Uitgewoond, kapot, maar met een voldaan gevoel. Kanonnen wat een rit!

Volgend jaar zelf deelnemen? Let hierop:

• Realiseer je dat je niet met je fiets in de trein mag in de spits.
• Zorg voor een goeie carboload maaltijd op vrijdagavond en neem die megalekkere burgers en spareribs gewoon voor de sfeer. Ze waren namelijk superlekker;
• Ga zeker voor 40mm banden. Op de zanderige paden (helemaal als het lang droog is) zak je met smallere banden weg;
• Neem niet alleen sportdrank en sportvoeding mee. Afhankelijk van je inspanning is een hele dag fietsen beter te verteren met 'normaal eten'. Ga je in het kader van 'it's not a race' toch voor een rappe tijd, sla dan voeding in waarvan je weet dat je die goed weg kunt krijgen;
• Geniet van het ontbijt! Geniet van de schitterende route, geniet van de verzorging, de geweldig goeie sfeer - want gravelaars onderling maken er altijd een feestje van;
• Koop iets voor onderweg om je de mensen met wie je fietst te verrassen; de kans is groot dat je ze ergens onderweg nog nodig hebt;
• Laat je niet voor de gek houden met de slogan #FlatAsaPancake want met 1000 hoogtemeters is de Flatlands300 verre van vlak!

Flatlands300 2023

Volgend jaar wordt Flatlands300 gehouden op 23 en 24 juni 2023. De inschrijving voor deze gravel ultra gaat open op 2 januari. Aanmelden daarvoor die je natuurlijk op de website van Flatlands300.

En als laatste: Gijs, wat een heerlijk evenement was dit! We kunnen het iedereen die van een forse uitdaging houdt meer dan van harte aanbevelen.